Helbest

Tarî ya reş de tenê hîv bû,

Serê min ser sîngê te de,

Dengê dilê te ve mijûl bû.

Tê de sîmfonîa evîna me,

Lawaz tike-tika dilê te bû.

Tê bê ev duniya ya mi bû.

Te jî nav xewnek şîrîn de-

Evîna me dayîna xwedê e,

Keçê neçe, ezim nêçîra te,

Min bigire û qet bernede.

Van gotinên te xewnê de

Min hestîyar kir nîvê şevê.

Evîna para me sor gul bû-

Ez xewneke rastî de bûm,

Ji bêhna te qet têr nedibû.

Ew maçên te ser lêvê min

Zuha nebû, hingî xweș bû.

Vê duniya de ji evîna bi dil

Weke ava paqij û ava zelal,

Tu xweşî nîne ber dilê min.

Kêleka te bûm, hîv bes bû,

Hewcya stêrkên geş nîbû.

Nîvê şevê, nav bêdengî de

Eşqa dil û reqesa ruh bûn.

Qey kêleka te tenê nîbúm-

Tu, ez û şeva evîna me bû.

Ji ber pelên evîna te eşqe,

Ruhê me jî sivik, wek dîna

Nav bextewarî me difirîne.

Xweska ew şev dawî neba.

Tu nav xewnê, ez rastî de

Nav sîmfonîa evîna me de

Eşqa dilê me wunda neba.

Xwezî, xwezî û heft xwezî.