پاژێک لە قەسیدەی (دەبا شەرابی عیشق بنۆشین)

تو خودا ساقی بادەکەت بێنە

شکۆییی سەر و مێزەر بشکێنە

لە کوێ پەیدا بوو ئەم جامی ڕووحە

بە هەر نرخێک بێت، بڕۆ بیهێنە!

مەهێڵە کەسێک لەجێت ساقی بێ،

ڕێ مەدە ئەقڵ لامان باقی بێ،

تۆ فریا کەوە، جام بەدەستەوە،

بیدەرە دەستی ئەم نامەستەوە!

بێنە جامەکەت، ڕووحم پەشێوە،

سەبرم نەماوە، گیان دەرچوو پێوە.

شەرابی ژیان بۆم تێکە ساقی،

ئەم کارە تەنیا هەر لای تۆ باقی.

مەی هێورکاری دڵەی زامدارم،

هەر مەی مەحرەمی دەرد و ئەسرارم.

تێی کە شەرابێک، کە لە سارادا قومێکی بڕژێ

بیابان دەبێتە باخی ئیرەم و ژیان دەهەژێ!

بادەی یاقووتڕەنگ، لە نیوەشەودا، بێت و بخرۆشێ

زەوین و ئاسمان، فەزای نێوانیان، بە نوور دەدرەوشی!

چ بادەیەک بێ، کام ساقی، کام جام،

هەتا نەفس و ڕووح، پێکەوە ورد بن، بگەن بە مەرام؟